Κάποτε αποφάσισε ένας χωρικός να πάει στη χώρα των όμορφων αλόγων και ξεκίνησε το μακρύ ταξίδι με το γαϊδουράκι του.
Ανέβηκε ψηλά και απότομα βουνά, πέρασε βαθι...ά ποτάμια και αντιμετώπισε κακοκαιρίες, πάντα αναθεματίζοντας την κακή του τύχη που είχε γαϊδουράκι αντί για ένα δυνατό και γρήγορο άλογο.
Όταν έφθασε στη χώρα, φρόντισε να ξεφορτωθεί το γαϊδουράκι που τόσο πολύ τον ταλαιπώρησε, πριν περάσει την μεγάλη πύλη.
Εκεί τον υποδέχθηκαν, τον φρόντισαν και του έδωσαν χώρο να ξεκουραστεί για την γιορτή της επόμενης μέρας.
- Γιορτή; Τι γιορτή θα έχει αύριο; ρώτησε γεμάτος προσδοκίες..
- Αύριο θα τιμήσουμε το μέσο που φθάσατε όλοι μέχρι εδώ, θα γιορτάσουμε και θα μοιραστούμε τις εμπειρίες σας, του είπε γεμάτος συμπάθεια ο ηλικιωμένος φροντιστής.
Ο χωρικός ένιωθε να χάνει τη γη κάτω από τα πόδια του, πλημμύρισε τύψεις, ενοχές και θλίψη.
Σκέφθηκε ότι έφθασε με τόσο κόπο μέχρι εδώ αλλά δεν θα μπορούσε να παραστεί στη γιορτή.
Καθώς απεγνωσμένος περπατούσε στα δρομάκια της πόλης, συναντήθηκε με έναν γέροντα σοφό. Του εξομολογήθηκε την ιστορία του ελπίζοντας σε μία συμβουλή.
- Το γαϊδουράκι είναι η ίδια η ζωή...
είπε ο γέροντας με μάτια που
ξεχείλιζαν συμπόνια...
είναι οι γονείς, οι φίλοι, η εργασία, τα γεγονότα και οι εμπειρίες σου...
Έφτασες στην χώρα της επίγνωσης, έκανες τη διαδρομή ... μα άφησες πίσω σου με αποστροφή ό,τι χρειαζόταν να μάθεις από το ταξίδι.
Τίμησε το μέσο, τις συνθήκες, τη διαδρομή, ευχαρίστησε με ευγνωμοσύνη για ότι είσαι και έχεις...
γιατί μόνο τιμώντας με την καρδιά
μπορεί να σου δοθεί κάτι παραπάνω...
το λευκό άλογο που επιθυμείς...