Ενθυμητής: Μαλαματή Χάμουργκα

Γεννήθηκα και έζησα τα παιδικά μου χρόνια σε ένα πολύ μικρό αγροτικό χωριό της Κοζάνης. 
Οι γονείς μου έφυγαν μετανάστες στη Γερμανία όταν ήμουν 4 χρονών και εγώ έμεινα με τον αδελφό μου τον παππού και τη γιαγιά μου.
Έζησα όμορφα παιδικά χρόνια με πολύ παιχνίδι χαρά. Βίωσα την κοινότητα όπου η κάθε κατάσταση είναι θέμα όλων.
Ομαδικές εργασίες που κατέληγαν σε γιορτή. Όλοι μαζί στα χωράφια,στα αλώνια,στο κόψιμο ξύλων,στο πλύσιμο ρούχων στο ποτάμι,στην προετοιμασία για τον χειμώνα. Σαν παιδιά παίζαμε ανάμεσα τους και συχνά έμπαιναν και ενήλικες στα ομαδικά παιχνίδια μας.
Όμορφες μυρωδιές διαφορετικές ανά εποχή σε όλο το χωριό ίδιες από όλα τα σπίτια. Μέσα σε όλο αυτό ο καημός για την απουσία των γονιών μέχρι τα 13μου ο οποίος έγινε μεγαλύτερος όταν γύρισαν. Αυτή η απουσία και η απόσταση με οδήγησε να αρχίσω να ψάχνω τρόπο να μην πονάω. Δοκίμαζα ότι άκουγα όλες οι προσπάθειες ήταν θετικές αλλά μετά μερικούς μήνες ο πόνος ξαναερχόταν.
Λίγο καιρό μετά την πρώτη μου συστημική αναπαράσταση (2000) άλλαξα.
Για πρώτη φορά ένιωσα ευγνωμοσύνη για τούς γονείς μου, για αυτό πού είμαι, για την Ύπαρξη.
Ερωτεύτηκα τη θεραπευτική μέθοδο της συστημικής αναπαράστασης και με την πρώτη ευκαιρία εκπαιδεύτηκα
στο ινστιτούτο Bert Helliger απο τον dr Δημήτρη Σταυρόπουλο και είμαι διαθέσιμη να την μοιραστώ.   
Ευχαριστώ.